Wil jij ook weer met plezier naar je werk en blij naar huis

De dagstart is er om elke dag een beetje te verbeteren met elkaar. Dus als jij je collega iets hoort zeggen dat niet klopt of optimale resultaten gaat opleveren, dan zeg je daar wat van. Maar het verbaast je dan toch weer hoe fel ze reageert en hoe jij dan wel degene lijkt te zijn die iets verkeerd heeft gezegd, terwijl je wéét dat je gelijk had. Je baalt. Hoe moet je het dan zeggen? Het is echt niet dat je niet bereid ben naar jezelf te kijken. Je heb je vakkennis bijgeschaafd, zelfs een cursus Effectief communiceren gedaan. Je doe alles om de kwaliteit van je werk en van je omgang met je collega’s te verbeteren. Toch is het kennelijk nog steeds niet wat het zijn moet en zie je nog steeds dat er niet naar jou wordt geluisterd als je relevante opmerkingen maakt. En de frustratie die komt de laatste tijd zo ongeveer je oren uit.

Je probeert om op een goede manier met je collega’s om te gaan en toch doen ze regelmatig dingen die je irriteren. Die collega die de telefoon niet oppakt als er een klant belt, maar nog eerst even het gesprek over het weekend afmaakt. Dat is niet alleen tegen de afspraken, maar jij hebt er ook nog eens last van. Want vervolgens moet jíj het klantgesprek afhandelen. En dat gesprek begint dan vaak met een klacht van de klant dat die zo lang moest wachten voordat er werd opgenomen. Logisch toch, dat je daar dan wat van zegt? Maar op het moment dat je er een opmerking over maakt, dan krijg je een snauw. En je kunt echt wel wat incasseren, maar de laatste tijd merk je dat je het nauwelijks meer kunt hebben. Je merkt dat steeds vaker de tranen je in de ogen schieten of er een heel fel weerwoord je mond uit komt wat ook niet handig is.

Als je manager vragen stelt waarom afdelingsdoelen niet zijn gehaald lijkt hij keer op keer geen oog te hebben voor die collega’s die hun werk afraffelen. Hij complimenteert zelfs je collega die e-mails snel afhandelt, maar in feite de klantvraag niet of niet volledig beantwoord heeft. Je gaat heel gefrustreerd uit de vergadering weg en voelt je moedeloos dat goede prestaties kennelijk gelijk staan aan hoe goed je je kan profileren.

De laatste keer dat je dit met je manager besprak, gaf hij je de wind van voren en kreeg je te horen dat het functioneren van je collega’s jou niets aan gaat. Je voelde je ter plekke warm worden en probeerde te benadrukken dat je dit vanuit klantbelang zei. Maar gaandeweg het gesprek voelde jij je steeds kleiner worden en kon alleen nog maar ja en amen knikken. Onderhand durf je er helemaal niets meer van te zeggen, bang voor wat zijn reactie nu weer zal zijn.

Je wilt deze baan houden. Je doet wat je goed kunt en hebt hart voor de zaak. En ook niet onbelangrijk: het past in jullie leven als gezin. Zowel dat je je geld ermee verdient, maar ook de (flexibiliteit van) werktijden en de locatie. Maar de laatste tijd vraag je je af of je hier wel kunt blijven. Je voelt je zó machteloos omdat je, ondanks al je goede bedoelingen en de stress die je voelt over wat er misgaat op de afdeling, maar niet de sleutel kunt vinden om ècht fijn samen te werken.